Η πορεία του πολέμου στο Βιετνάμ μετά την απόφαση απαγκίστρωσης των Αμερικανικών δυνάμεων και την “Βιετναμοποίηση” του πολέμου, ήταν λίγο ή πολύ προδιαγεγραμμένη στο μυαλό των πιο διορατικών που γνώριζαν την φτωχή απόδοση των στρατευμάτων του Νοτίου Βιετνάμ. Ένα σχέδιο εκκένωσης υπήρχε ήδη έτοιμο και η απομάκρυνση προσωπικού με μεγάλα μεταγωγικά και επιβατικά αεροσκάφη είχε ήδη ξεκινήσει.
Οι Βορειοβιετναμέζοι το 1975, στην τελική τους επίθεση κατά του Νοτίου Βιετνάμ προέλασαν στα τελευταία χιλιόμετρα προς τη Σαϊγκόν με χαρακτηριστική βραδύτητα ώστε να “επιτρέψουν” στην φιλοδυτική κυβέρνηση να καταρρεύσει και οι υποστηρικτές της να διαφύγουν. Αποφεύγοντας δηλαδή να δώσουν αφορμή στις ΗΠΑ να επέμβουν ξανά.
Με την Task Force 76 του Αμερικανικού Ναυτικού να έχει πλησιάσει τις ακτές ώστε να προσφέρει αεροπορική υποστήριξη αν χρειαζόταν, και 50.000 ανθρώπους να έχουν ήδη διαφύγει με αεροσκάφη, η πολεμική αεροπορία του Βορείου Βιετνάμ άρχισε να βομβαρδίζει τη βάση Tan Son Nhut στις 28 Απριλίου σταματώντας τις πτήσεις αμερικανικών αεροσκαφών σταθερών πτερύγων.
Ο λόγος πέρασε πλέον στα ελικόπτερα του Αμερικανικού και Νοτιοβιετναμικού Στρατού με την επιχείρηση μεταφοράς αμάχων “Frequent Wind”, προς τα πλοία του Αμερικανικού Στόλου. Τα ελικόπτερα πάνω στον πανικό προσνηώθηκαν παντού, σε αεροπλανοφόρα, φρεγάτες, εμπορικά και αρματαγωγά. Η εικόνα των πληρωμάτων που σπρώχνουν τα ελικόπτερα από τα καταστρώματα στη θάλασσα, για να κενώσουν το χώρο άμεσα για νέα προσνήωση θα κάνει το γύρο του κόσμου. Η πτώση της Σαϊγκόν και η οριστική λήξη του πολέμου του Βιετνάμ είχε φθάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου