Κάλτσες made in Albania

Βρίσκομαι στο νησάκι του Λίντο λίγο πιο έξω από την Βενετία, εκεί όπου χρόνια τώρα γίνεται το κινηματογραφικό φεστιβάλ. Κάνω μια βόλτα στο Μπέλι, το πολυκατάστημα της κεντρικής οδού Σάντα Μαρία Ελιζαμπέτα. Στο Μπέλι μπορείς να βρεις κυριολεκτικά τα πάντα. Το μάτι μου πέφτει στο πανέρι με τις κάλτσες, χρειάζομαι ένα ζευγάρι, το παίρνω. Και φτάνοντας στο ταμείο τι ανακαλύπτω κοιτάζοντας το καρτελάκι;..

 Θα συμφωνήσω στο ότι οι εισαγωγές από την Αλβανία εξυπηρετούν την Ιταλία αφού  οι χώρες είναι γειτονικές. Δεν μπορώ όμως να αφήσω απαρατήρητο το γεγονός ότι η Αλβανία, μια χώρα που μέχρι πρότινος βρισκόταν υπό του μηδενός στα… πάντα, έχει αναπτύξει σύστημα παραγωγής και εξαγωγής προϊόντων στο εξωτερικό, κάτι που αδυνατεί πλέον να κάνει η Ελλάδα.

Διορθώστε με αν κάνω λάθος αλλά οι Αλβανοί δεν ήταν που είχαν έρθει στην Ελλάδα μετανάστες γυρεύοντας δουλειά στη δεκαετία του 1990; Κι εμείς τους δίναμε την δουλειά ενώ τους εκμεταλλευόμασταν αισχρά και τους βρίζαμε κι από πάνω. Η’ κάνω λάθος; Όχι δεν κάνω. Αλβανός κάποτε ήταν βρισιά στην Ελλάδα. Να όμως που έχει ο καιρός γυρίσματα και στο πέρασμα του χρόνου οι Αλβανοί αποδείχθηκαν πολύ πιο μάγκες, πολύ πιο έξυπνοι συγκρινόμενοι με τους ελληναράδες κουτοπόνηρους.
Ηρθαν, είδαν, έμαθαν και μας… ξεπέρασαν. Πάτησαν στο δικό μας know how και όσο εμείς τεμπελιάζαμε δίνοντάς τους οδηγίες με τον βούρδουλα, εκείνοι όχι απλώς έμαθαν τα κόλπα αλλά τα έκαναν και καλύτερα. Κι εμείς σιγά σιγά το know how το ξεχάσαμε εντελώς με αποτέλεσμα σήμερα να είμαστε πρώτοι στο don’t know how. Ετσι δεν είναι;  

Το μόνο που μένει τώρα πια που η Ελλάδα τείνει να γίνει Αλβανία της δεκαετίας του 1980 είναι να δούμε αν θα αντιστραφούν εντελώς οι όροι και τρέχουμε εμείς να βρούμε δουλειά στην Αλβανία με αφεντικά αυτούς που όλα αυτά τα χρόνια δούλευαν για εμάς εδώ. Το απεύχομαι φυσικά αλλά δυστυχώς δεν το θεωρώ καθόλου απίθανο.
πηγη  Ζουμπουλάκης Γιάννης